Η νεραιδούλα Λιλίκα και η περιπέτεια στο λιβάδι

Η νεραιδούλα Λιλίκα και η περιπέτεια στο λιβάδι....πατήστε εδώ για να διαβάστε το παραμυθάκι.
Η Μιμή η αγελαδίτσα έχει εξαφανιστεί! Αμέσως ο Μάριος και οι φίλοι του, τα παιχνίδια, αποφασίζουν να ειδοποιήσουν τη νεραϊδούλα Λιλίκα και το βοηθό της, τον Γκομέζ. Χωρίς να χάσουν καιρό, οι δυο τους συγκεντρώνουν πληροφορίες κι ακολουθούν τα ίχνη της μικρής Μιμής! Ευτυχώς, στο δρόμο τους συναντούν ένα σωρό αστεία ζωάκια, που τους βοηθούν να βρουν την άτακτη Μιμή!


Όταν η πασχαλίτσα συνάντησε τον ελέφαντα....

Όταν η πασχαλίτσα συνάντησε τον ελέφαντα....πατήστε εδώ για να ακούσετε το παραμυθάκι


Μια μικρή πασχαλίτσα πετώντας
πάνω από την πόλη,
χάνει μια βούλα της, εξαιτίας του δυνατού αέρα
που φυσάει. Έβαλε τα κλάμματα
και άρχισε να ρωτά
δεξιά και αριστερά μήπως είδε κανεί τη βούλα..

τη βουλίτσα της..
Ρώτησε λοιπόν ένα μεγάλο, κίτρινο τρακτέρ,
ένα πρωθυπουργό,
έναν αστροναύτη, μέχρι που ένα χαρτάκι
που το έλεγαν Αριστομένη της είπε
ότι η βουλίτσα πρέπει να βρίσκεται
στην Ακρόπολη!
Και πράγματι.. η πασχαλίτσα βρήκε
τη βούλα της στην Ακρόπολη,
κολλημμένη στο μέτωπο ενός ελέφαντα.
Ο ελέφαντας είχε έρθει απο την Ινδία,
για να δει τα αρχαία
και ένιωθε μεγάλη μοναξιά.
Με λίγη μαγεία, σε λίγο ελέφαντας
και πασχαλίτσα, πετούσαν τρισευτυχισμένοι
πάνω από τη πόλη.
Αργότερα με άλλο μαγικό,
ο ελέφαντας έγινε κατακόκκινος
με μαύρες βούλες και η πασχαλίτσα
απέκτησε μια μαύρη προβοσκίδα.
Κάπου εκεί ελέφαντας και πασχαλίτσα
θα παντρευτούν...
Μια ανατρεπτική ιστορία του Χρήστου Μπουλώτη.. ονειρική.
Όλα μπορούν να συμβούν..
τα πάντα είναι δυνατά στη ζωή.
Τα στερεότυπα δεν ταιριάζουν
σε αυτούς που θέλουν να ευτυχήσουν!


Το Πάσχα του Πασχάλη ...(Το "Πάσχα του Πασχάλη" είναι μια διασκεδαστική ιστορία για το πείσμα των παιδιών και τις δυσκολίες προσαρμογής σε νέο περιβάλλον.)

Το Πάσχα του Πασχάλη....Πατήστε εδώ για να ακούσετε το παραμυθάκι.

Φέτος την άνοιξη ο μικρός τρισχαριτωμένος λαγουδάκος, ο Πασχάλης, έχει χάσει τελείως το κέφι του. Αιτία της κακοκεφιάς του η μετακόμιση που αναγκάζονται να κάνουν -λόγω της δουλειάς του πατέρα του- από το αγρόκτημα όπου γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη κάμποσα χιλιόμετρα μακριά. Από κει δηλαδή που έτρεχε ανέμελος στα λιβάδια, τώρα θα πρέπει να κλειστεί σε κάποιο διαμέρισμα στην πόλη;
- Δυστυχώς ναι!
Ο Πασχάλης δυσκολεύεται πολύ να συνηθίσει την καινούργια του γειτονιά, ώσπου ανήμερα το Πάσχα, αναπάντεχα, όλα αλλάζουν σαν από θαύμα.
- Ααααα!!!!

- Πώς καταφέρνει τελικά ο Πασχάλης να προσαρμοστεί στην καινούργια του ζωή;
- Ποιους θα γνωρίσει στην πρώτη του περιπλάνηση στη νέα του γειτονιά;
- Θα αποκτήσει καινούργιους φίλους ή δε θα τον κάνει κανείς παρέα;

Το "Πάσχα του Πασχάλη" είναι μια διασκεδαστική ιστορία για το πείσμα των παιδιών και τις δυσκολίες προσαρμογής σε νέο περιβάλλον.

Ο Αγώνας της προπαίδειας .

Η πυγολαμπίδα

 
ΣΑ ΝΑ' ΡΘΕ φέτος η Άνοιξη κλαμένη.
Κάτου απ' τις λεύκες μένει σιωπηλή και δεν κοιτάζει τα παιδιά που παίζουν.
Λεπτό φλουρί από φως πρασινωπό γλιστράει στο πρόσωπό της κι ακόμη δεν μπορεί να μας χαμογελάσει.
Όμως τα βράδια ένας γρύλλος τραγουδάει ανάμεσα στα σκονισμένα μου βιβλία, και μια πυγολαμπίδα ανάβει το φανάρι της πάνου από τα χαρτιά μου, να γράφω αγρούς με γαλανά λουλούδια και καλαμιές όπου περνούν κοπάδια τρυγονιών.
Θυμάμαι τη βρυσούλα του χωριού γιομάτη πολυτρίχια, όταν δοκίμαζα στις μικρές τρύπες του καλαμιού να σφυρίξω το πρώτο σιγαλό τραγούδι της μεγάλης καλοκαιριάτικης νύχτας.
Κι απόψε μια πυγολαμπίδα φωτίζει τ' ανοιχτό βιβλίο ενός κρίνου κ' ένας γρύλλος διαβάζει το ποιηματάκι του μικρού Χριστού που αποκοιμήθηκε στο πράσινο χορτάρι.
Κ' εγώ θα πω το τραγούδι της πυγολαμπίδας. [...]

ΜΙΑ ΠΥΓΟΛΑΜΠΙΔΑ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗ ΝΥΧΤΑ

ΡΙΤΣΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
  



Κι ένα ταπεινό ζουζούνι έγινε η παρηγοριά της Παναγιάς.
Όταν σταυρώσανε τον Χριστό και τον λογχίσανε και σιγουρεύτηκαν ότι είχε πεθάνει,οι Ρωμαίοι έδωσαν στην Παναγία την άδεια να τον κατεβάσει από το σταυρό.
Η Παναγία με τους κρυφούς μαθητές του Χριστού πήγαν να αποκαθηλώσουν το σώμα του για να το πάνε στο μνήμα.
Το σκοτάδι όμως ήταν τόσο μαύρο που δεν έβλεπαν...
Τότε, ένα μικρό ζουζούνι πήρε στην ουρά του ένα καρβουνάκι και τους έφεγγε! Κι επειδή καιγόταν το καημένο, πήγαινε κάθε τόσο και βουτούσε την ουρά του στο νερό.
Η Παναγιά συγκινήθηκε με το ζουζουνάκι και του ευχήθηκε να έχει πάντα στην ουρά του ένα φως που να λάμπει μέσα στη νύχτα χωρίς όμως να το καίει.
 

                                    Αυτή είναι η πυγολαμπίδα.


πηγή : paidika.gr

1η ΑΠΡΙΛΙΟΥ- Η μέρα που λέμε Ψέματα .......


Πρωταπριλιά-Πρωταπριλιά......Ακούστε το παραμυθάκι με το ξύλινο ανθρωπάκι τον ΠΙΝΟΚΙΟ......που μάάάάάάάλλοοοοοοοοο..............ν νόμιζε πως κάθε μέρα ήταν Πρωταπριλιά και .......έλεγε συνέχεια .................Ψ Ε Μ Α Τ Α .............

Τα ψέματα της Πρωταπριλιάς είναι ένα έθιμο που μας έχει έρθει από την Ευρώπη. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές σχετικά με τον τόπο και τον χρόνο που γεννήθηκε το έθιμο αυτό. Δύο από αυτές, όμως, είναι οι επικρατέστερες. 
Από τους Κέλτες.Σύμφωνα με την πρώτη εκδοχή, το έθιμο ξεκίνησε από τους Κέλτες. Λαός της βορειοδυτικής Ευρώπης, οι Κέλτες, ήταν δεινοί ψαράδες. Η εποχή του ψαρέματος ξεκινούσε την 1η Απριλίου. Όσο καλοί ψαράδες όμως και να ήταν, την εποχή αυτή του χρόνου τα ψάρια πιάνονται δύσκολα. Έτσι και αυτοί, όπως προστάζει ο "κώδικας δεοντολογίας" των ψαράδων όλων των εποχών, έλεγαν ψέματα σχετικά με τα πόσα ψάρια είχαν πιάσει. Αυτή η συνήθεια, έγινε με το πέρασμα του χρόνου έθιμο.
Από τη Γαλλία.Η δεύτερη εκδοχή, που θεωρείται και πιο βάσιμη ιστορικά, θέλει γενέτειρα του εθίμου την Γαλλία του 16ου αιώνα. Μέχρι το 1564 η πρωτοχρονιά των Γάλλων ήταν η "1η Απριλίου". Την χρονιά αυτή όμως, και επί βασιλείας Καρόλου του 9ου, αυτό άλλαξε και Πρωτοχρονιά θεωρούνταν πλέον η 1η Ιανουαρίου. Στην αρχή αυτό δεν το δέχτηκαν όλοι οι πολίτες. Οι αντιδραστικοί συνέχιζαν να γιορτάζουν, την παλαιά πλέον, πρωτοχρονιά τους την 1η Απριλίου, ενώ οι υπόλοιποι τους έστελναν πρωτοχρονιάτικα δώρα για να τους κοροϊδέψουν. Το πείραγμα αυτό μετατράπηκε με τον καιρό σε έθιμο.Το έθιμο αυτό ήρθε και στην Ελλάδα και διαφοροποιήθηκε αποκτώντας μια ελληνική χροιά. Η βασική ιδέα βέβαια παρέμεινε ίδια. Λέμε αθώα ψέματα με σκοπό να ξεγελάσουμε το «θύμα» μας. Σε κάποιες περιοχές, θεωρούν ότι όποιος καταφέρει να ξεγελάσει τον άλλο, θα έχει την τύχη με το μέρος του όλη την υπόλοιπη χρονιά. Σε κάποιες άλλες πιστεύουν ότι ο «θύτης» θα έχει καλή σοδειά στις καλλιέργειες του. Επίσης το βρόχινο νερό της πρωταπριλιάς, θεωρούν μερικοί, ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Όσο για το «θύμα», πιστεύεται ότι, σε αντίθεση με τον «θύτη», θα έχει γρουσουζιά τον υπόλοιπο χρόνο και πιθανότατα αν είναι παντρεμένος θα χήρεψει γρήγορα.

 Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα

Πασχαλίτσες ή Λαμπρίτσες.



Πασχαλίτσες ή Λαμπρίτσες.(Τα παλιότερα χρόνια το ονόμαζαν «σκαθάρι της Παρθένου μας»)

Ναι!!!!!!!!!!!!!!!! Μας φέρνουν την Α Ν Ο Ι Ξ Η !!!!!Μας φέρνουν το  Π Α Σ Χ Α !!!!! 

Ετσι μεγαλώσαμε  εμείς στην φύση .Μόλις έβλεπα λαμπρίτσες
είχα μεγάλη χαρά και βιαζόμουν να ευχηθώ πρίν το ξομπλιαστό μαμουνάκι (έτσι το έλεγε η γιαγιά μου ) ανοίξει τα φτερά της και πετάξει μακρυά.(Ακόμη και τώρα ).
Ο μικρός μου ο γιός,ο Γιωργάκης,μπορεί να γυρίσει όλο τον κήπο και να αρχίζει να μαζεύει λαμπρίτσες,ώστε να γεμίσει το ποτιράκι του.Έπειτα θα καθήσει κάτω από την καρυδιά ,θα βάζει μία μία στο χεράκι του,ώσπου να πετάξουν όλες........(η χαρά του).
Παρακολουθήστε το παρακάτω βίντεο για να δείτε πώς προστατεύουν τα φυτά....
 

Στα περισσότερα είδη αυτού του φιλικού μικρού σκαθαριού αρέσει να τρώνε μελίγκρες , αυτά τα μικροσκοπικά έντομα με το μαλακό σώμα που καταστρέφουν τους κήπους και τις σοδειές των γεωργών. Μερικές ενήλικες πασχαλίτσες μπορούν να καταναλώσουν αρκετές χιλιάδες μελίγκρες στη διάρκεια της ζωής τους—ενώ και οι προνύμφες τους έχουν επίσης ακόρεστη όρεξη. Επιπλέον, αυτό το σκαθάρι τρέφεται με πολλά άλλα βλαβερά έντομα, και μερικά είδη του τρώνε ακόμη και μύκητες που βλάπτουν τα φυτά. Δεν είναι καθόλου παράξενο που οι κηπουροί και οι αγρότες καλοδέχονται την πασχαλίτσα!
Στα τέλη του 19ου αιώνα, κάποια έντομα που λέγονται κοχενίλλες εισάχθηκαν κατά λάθος από την Αυστραλία στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ. Τα βλαβερά αυτά έντομα πολλαπλασιάστηκαν τόσο γρήγορα ώστε απειλούσαν να εξαλείψουν όλους τους οπωρώνες εσπεριδοειδών καταστρέφοντας τη συστηματική καλλιέργειά τους. Ένας εντομολόγος, γνωρίζοντας ότι στη χώρα από την οποία καταγόταν αυτό το έντομο δεν απειλούσε τις σοδειές, πήγε στην Αυστραλία αναζητώντας το φυσικό εχθρό του. Διαπίστωσε ότι ήταν μια πασχαλίτσα, το είδος Rodolia cardinalis. Έστειλε στην Καλιφόρνια περίπου 500 σκαθάρια, και μέσα σε έναν χρόνο οι κοχενίλλες είχαν σχεδόν εξαλειφθεί. Οι οπωρώνες με τα εσπεριδοειδή σώθηκαν.
Το ελκυστικό αυτό μικρό σκαθάρι έχει στρογγυλό ή ωοειδές θολωτό σώμα, ενώ η κάτω του πλευρά είναι επίπεδη. Αν και αδηφάγο, τα περισσότερα είδη του έχουν μήκος μικρότερο των 12 χιλιοστών. Τα σκληρά, γυαλιστερά καλύμματα των φτερών του, τα λεγόμενα έλυτρα, προστατεύουν τα λεπτεπίλεπτα φτερά του και του δίνουν το ζωηρό χρώμα του. Όταν το έντομο πετάει, τα έλυτρα ανοίγουν και ανασηκώνονται κάνοντας στην άκρη. Μολονότι οι πασχαλίτσες απεικονίζονται συνήθως ως κόκκινες με μαύρα στίγματα, τα περίπου 5.000 είδη στην πραγματικότητα παρουσιάζουν ποικιλία συνδυασμών όσον αφορά το χρώμα και τα στίγματα. Μερικά είδη είναι πορτοκαλί ή κίτρινα με μαύρα στίγματα. Άλλα είναι μαύρα με κόκκινα στίγματα. Υπάρχουν και λίγα που δεν έχουν καθόλου στίγματα. Άλλα πάλι φέρουν στίγματα που θυμίζουν σκακιέρα.
Πολλά είδη έχουν διάρκεια ζωής ενός έτους. Το χειμώνα, τα ενήλικα πέφτουν σε νάρκη σε ξερά και προστατευμένα σημεία. Καθώς οι μέρες γίνονται πιο ζεστές, ξυπνούν και αρχίζουν να πετούν αναζητώντας φυτά που έχουν πληγεί από μελίγκρα. Το θηλυκό, μετά το ζευγάρωμα, εναποθέτει ένα «τσαμπί» από μικροσκοπικά κίτρινα αβγά (φαίνονται δεξιά) στην κάτω πλευρά κάποιου φύλλου κοντά στο οποίο υπάρχει μεγάλη ποσότητα από μελίγκρες. Από κάθε αβγό εκκολάπτεται μια προνύμφη με έξι πόδια, η οποία μοιάζει περισσότερο με άγριο μικρό αλιγάτορα (φαίνεται αριστερά) παρά με μελλοντική πασχαλίτσα. Εφόσον η προνύμφη περνάει την ώρα της τρώγοντας μελίγκρες, σύντομα αναπτύσσεται τόσο πολύ ώστε δεν χωράει πια στο δέρμα της. Αφού αλλάξει δέρμα αρκετές φορές, προσκολλάται σε κάποιο φυτό όπου παράγει ένα κουκούλι. Μέσα στο κουκούλι, η προνύμφη εξακολουθεί να αναπτύσσεται μέχρις ότου παρουσιαστεί τελικά ως ενήλικο έντομο. Αυτό στην αρχή είναι απαλό και ωχρό, και παραμένει στο φυτό καθώς σκληραίνει το σώμα του. Μέσα σε μια μέρα εμφανίζονται τα διακριτικά του σημάδια.
Οι εχθροί μαθαίνουν να αποφεύγουν τη ζωηρόχρωμη πασχαλίτσα. Όταν απειλείται, εκκρίνει από τις αρθρώσεις της ένα κίτρινο, δύσοσμο υγρό με απαίσια γεύση. Τα αρπακτικά, όπως πουλιά και αράχνες, δεν ξεχνούν ποτέ την πρώτη τους δυσάρεστη συνάντηση, ενώ το έντονο χρώμα του εντόμου αποτελεί διαρκή υπενθύμιση.
Ένα είδος πασχαλίτσας, το οποίο αρχικά χρησιμοποιούνταν για τον έλεγχο των βλαβερών εντόμων, αποδεικνύεται κατά κάποιον τρόπο βλαβερό έντομο και το ίδιο. Η πασχαλίτσα αρλεκίνος, μια ασιατική πασχαλίτσα που συναντάται σε πολλά χρώματα, ζει αρμονικά μαζί με άλλα είδη πασχαλίτσας στο φυσικό της περιβάλλον στη βορειοανατολική Ασία. Λόγω της εντυπωσιακής της όρεξης για μελίγκρες και άλλα βλαβερά έντομα, εισάχθηκε πρόσφατα στη Βόρεια Αμερική και στην Ευρώπη. Δυστυχώς, έχει απειλήσει τα ντόπια είδη πασχαλίτσας επειδή τρώει όλη την τροφή τους. Εκτός αυτού, όταν εξαντλείται η αγαπημένη της τροφή—και ελλείψει των φυσικών εχθρών της που ελέγχουν τον πληθυσμό της—η πεινασμένη πασχαλίτσα αρχίζει να καταβροχθίζει τις τοπικές πασχαλίτσες και άλλα ωφέλιμα έντομα. Οι εντομολόγοι ανησυχούν για το μέλλον, προβλέποντας την εξαφάνιση μερικών ειδών πασχαλίτσας. Η πασχαλίτσα αρλεκίνος είναι επίσης ανεπιθύμητη επειδή καταβροχθίζει ώριμους καρπούς έτοιμους για συγκομιδή και εισβάλλει στα σπίτια σε μεγάλους αριθμούς το φθινόπωρο για να γλιτώσει το κρύο του χειμώνα.
Υπάρχουν και λίγα ακόμη είδη πασχαλίτσας που τρώνε πολύτιμες σοδειές αντί για βλαβερά έντομα. 
 

 Σύμφωνα με την παράδοση η πασχαλίτσα φέρνει γούρι.  Αυτό δεν είναι τυχαίο, αλλά παραπέμπει στα οφέλη που μας παρέχει το συμπαθές φτερωτό εξάποδο - το μόνο από τα έντομα που κανείς δεν σιχαίνεται να κρατήσει στα χέρια.
 
 
 
πηγή perierga .gr

Ο Απρίλης με τα λούλουδα κι ο Μάης με τα ρόδα.



Ο Μάρτης έχει τ' όνομα, κι ο Απρίλης τα λουλούδια.
Αν κάνει ο Απρίλης δυο νερά κι ο Μάης άλλο ένα,
χαρά στονε τον γεωργό που ‘χει πολλά σπαρμένα.

Ο Απρίλης με τα λούλουδα κι ο Μάης με τα ρόδα.
Ο Απρίλης ο γρίλλης, ο Μάης ο πολυψωμάς.
Τον Απρίλη και το Μάη κατά τόπους τα νερά.
Αλί στα Μαρτοκλάδευτα και τ' Απριλοσκαμένα.
Του Απρίλη η βροχή, κάθε στάλα και φλουρί.
Του Μάρτη ξύλα φύλαγε, μην κάψεις τα παλούκια,
και τ' Απριλιού τις δεκοχτώ, μην κάψεις τα καρούλια (του αργαλειού).

Σαν ρίξει ο Μάρτης μια βροχή κι Απρίλης άλλη μία,
να δεις κουλούρες στρογγυλές και πίττες σαν αλώνι.

Απρίλης φέρνει την δροσιά, φέρνει και τα λουλούδια.
Και τ' Απριλιού ταις δεκοχτώ,
πέρδικα ψόφησε στ' αυγό (δηλαδή απ' το κρύο).

Αν βρέξει ο Μάρτης δυο νερά κι ο Απρίλης άλλο ένα,
χαρά σε εκείνον τον ζευγά που ‘χει στη γη σπαρμένα.
Αν κάνει ο Μάρτης τρία νερά κι ο Απρίλης άλλα δύο,
να δεις του Μάρτη τα κουκιά, τ' Απρίλη τα σιταράκια,
να δεις το γέρο- Κρίθαρο πώς τρέφει τη μουστάκα.

Ως τ' Απριλιού τις δεκαοχτώ να' χεις τα μάτια σου ανοιχτά.
Περάσανε οι δεκαοχτώ, άραξε πάνω σ' ένα αυγό.

Aν κάνει ο Μάρτης δυο νερά κι ο Aπρίλης πέντε - δέκα,
να δεις το κοντοκρίθαρο πως στρίβει το μουστάκι,
να δεις και τις αρχόντισσες πως ψιλοκλεισιρίζουν,
να δεις και τη φτωχολογιά πως ψιλοκοσκινάει.

Απρίλης, Μάης, κοντά ειν' το θέρος.
Απρίλης έχει τα χάδια κι ο Μάρτης τα δαυλιά.
Των καλών ναυτών τα ταίρια τον Απριλομάη χηρεύουν.
 Ο Απρίλης είναι ο τέταρτος μήνας του χρόνου. Οι Λατίνοι τον ονόμασαν Aprilis απ' το aperio= ανοίγω (apertus= ανοικτός και Apertio= Άνοιξη). μια που όλη η φύση ξαναγεννάται από το βαθύ χειμωνιάτικο ύπνο του χιονιού και τον αφιέρωσαν στη θεά Αφροδίτη.Απρίλης και άνοιξη, Απρίλης και Πάσχα είναι για τον ελληνικό λαό σχεδόν αξεχώριστα. Γι' αυτό τον είπαν και Ανοιξιάτη και Αιγιωργίτη, απ' τη μεγάλη γιορτή που περιλαμβάνει, και Κερασάρη, εκεί που πρωτοβγαίνουν τα κεράσια.
Η ελληνική παράδοση ονομάζει τον Απρίλη και «Λαμπριάτη», γιατί συνήθως το μήνα αυτό γιορτάζουμε το Πάσχα, τη μεγαλύτερη χριστιανική γιορτή της Ορθοδοξίας.
Η περίοδος της Μεγάλης Σαρακοστής, με την ψαλμωδία των Χαιρετισμών, ολοκληρώνεται την Παρασκευή που στις εκκλησίες ψάλλουν τον Ακάθιστο Ύμνο και ακολουθούν η Ανάσταση του Χριστού.

 Με την 1η μέρα του Απρίλη το πρώτο έθιμο: το πρωταπριλιάτικο ψέμα. Καθένας αυτη τη μέρα προσπάθεί να ξεγελάσει τον άλλον με κάποιο αθώο ψέμα. Όλοι το' χουν για γούρι να ξεγελάσουν κάποιον. Στην Κομοτηνή λέγανε πως την Πρωταπριλιά το' χαν σε καλό να γελούν «για να γίνουν τα κουκούλια τους», τον καιρό που τρέφανε μεταξοσκώληκες για μετάξι. Με τα πρωταπριλιάτικα ψέματα άλλοτε παραπλανούσανε τα στίφη των φοβερών δαιμόνων.
Τους ξεγελάγανε για να κτυπάνε αλλού, μακριά από τα δένδρα τους, όσο να λιώσουν οι δαίμονες και να χαθούν με τα τελευταία χιόνια.

 Όπως ο Μάρτης, έτσι και ο Απρίλης είναι μήνας δίγνωμος: από τη μια μεριά ο καιρός καλυτερεύει σταθερά, από την άλλη δεν ξεχνάει να δείξει τα χειμωνιάτικα δόντια του με βροχές και χαλάζια. .Οι γεωργοί σπέρνουν καλαμπόκι, βαμβάκι, καρπούζια, πεπόνια. Αν η κακοκαιρία κάνει κακό στα σπαρτά, οι κανονικές βροχές είναι ευεργετικές, γιατί τώρα ο γεωργός θα σπείρει καλαμπόκια , ρεβίθια, τριφύλλι, ρύζι, μπαμπακάκι. Θα φυτέψει μελιτζάνες, σπανάκι, καρπούζια, πεπόνια κλπ. Έτσι με λαχτάρα περιμένει
τη βροχή, που και τα σπαρτά θα μεγαλώσει και τα φρεσκοφυτεμένα θα βοηθήσει να ξεπεταχτούν. Το χαλάζι όμως για το γεωργό είναι καταστροφή. Γι' αυτό προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποτρέψει τον ερχομό του ή τις καταστροφές που προκαλεί, εξορκίζοντάς το με το φως της Ανάστασης.Τη νύχτα αυτή ένας επίτροπος της Εκκλησίας ανεβαίνει στο καμπαναριό μ' ένα αναμμένο δαυλί. ‘Όσος τόπος γύρω φωτιστεί από το Άγιο Φως, δεν έχει ανάγκη από χαλάζι.
Αλλού πάλι το χαλάζι ξορκίζεται με μεγάλες φωτιές τη νύχτα της Ανάστασης.



Η γιορτή του Αγίου Γεωργίου το μήνα Απρίλιο

Ο Αϊ-Γιώργης είναι δρακοντοκτόνος. Με το κοντάρι του σκοτώνει το θεριό. Γιορτή των ποιμένων που αφήνουν τα χειμαδιά και ανεβαίνουν στα βουνά. «Μεις οι τσοπαναραίοι τονε δοξολογάμε πολύ τον Αϊ-Γιώργη». Προσφέρουν στην εκκλησία τον «Αηγιωργίτη» έναν αμνό. Ο ιερέας τον ευλογεί και οι επίτροποι τον περιφέρουν γύρω από το ναό τρεις φορές.
«Εματώνετο το αφτί του και με το αίμα ηλείφοντο αι τέσσερεις γωνίες της εκκλησίας»(paidika.gr)

Φτιάχνω με τα παιδιά μου παραδοσιακό γιαούρτι !

Ετοιμάζουμε τα πήλινα σκεύη μας ,πρέπει να είναι καθαρά .

Ζεστένουμε το γάλα μέχρι να αρχίσει να φουσκώσει.

Το ρίχνουμε στα σκεύη μας,χωρις να τα κουνάμε.Είναι σημαντικό για να μην χαλάσει η κρούστα που έχει σχηματιστεί.


Αραιώνουμε 1-2 κουταλιές της σούπας γιαουρτομαγιά την οποία την έχουμε κρατήσει από το προυγούμενο γιαουρτάκι μας σε μία φλιτζάνα με λίγο χλιαρό γαλατάκι.

Δοκιμάζουμε με το δαχτυλάκι μας το γάλα μας εαν το δαχτυλο μας δέχετε την θερμοκρασία,τότε αρχίζουμε προσεχτικά να περνάμε την γιαουρτομαγιά μας στο σκεύος.Εάν έχετε θερμόμετρο μπορείτε να μετρήσετε την θερμόκρασία.Η σωστή θερμοκρασία είναι στους 45 βαθμούς Κελσίου.



Τοποθετήστε το σκεύος στο φούρνο στους 45 βαθμούς περίπου. Αν δεν έχουμε φούρνο σκεπάζουμε το σκεύος με κουβέρτα για να διατηρήσει τη θερμοκρασία του και το αφήνουμε σε ζεστό χώρο το λιγότερο για 4 ώρες. Προσοχή δεν μετακινούμε ούτε αναταράσσουμε το σκεύος κατά την διάρκεια αυτή.Τοποθετούμε το γιαούρτι μας σε θερμοκρασία δωματίου και μετά στο ψυγείο, το αφήνουμε για 24 ώρες χωρίς να το μετακινήσουμε.

ΕΤΟΙΜΟ !!!!!!!!!!!!!!!!






Γιατί επιτρέπεται το Ψάρι την ημέρα του Ευαγγελισμού;




Ο βακαλάος, μπήκε στο τραπέζι μας τον 15ο αιώνα και...απέκτησε τη δική του θέση στο εθνικό μας εδεσματολόγιο.
Παρόλο που η περίοδος της Σαρακοστής αποτελεί παράλληλα και περίοδο νηστείας, η εκκλησία, επέτρεψε να υπάρχουν δυο ημέρες όπου θα επιτρέπεται η κατανάλωση ψαριού.

Μία από αυτές τις γιορτές είναι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, όπου παραδοσιακά συνηθίζεται εκείνη την ημέρα να τρώμε μπακαλιάρο με σκορδαλιά. Η δεύτερη ημέρα εξαίρεσης της νηστείας είναι η Κυριακή των Βαΐων.
Γιατί όμως καθιερώθηκε ο μπακαλιάρος και όχι κάποιο άλλο ψάρι; Παλιά, όσοι ζούσαν σε παραθαλάσσιες περιοχές, δεν είχαν πρόβλημα να τρώνε φρέσκα ψάρια σε καθημερινή βάση. Για τον ορεινό πληθυσμό όμως, η μεταφορά του ψαριού αντιμετώπιζε προβλήματα, μιας και δεν υπήρχαν τα μέσα μεταφοράς του φρέσκου ψαριού πριν αυτό αλλοιωθεί.

Όταν λοιπόν εισήχθηκε ο μπακαλιάρος τον 15ο αιώνα, ήταν ιδανικός, γιατί ήταν ένα φτηνό ψάρι το οποίο μπορεί να διατηρηθεί και εκτός ψυγείου με τη χρήση αλατιού.

Ευαγγελισμός της Θεοτόκου (25η Μαρτίου) Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον, και του απ αιώνος Μυστηρίου η φανέρωσις. Ο Yιός του Θεού, Υιός της παρθένου γίνεται, και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται. Διο και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν . Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου.

 










                                                   Το Απολυτίκιο του Ευαγγελισμού

Η ζω­ή της Πα­να­γί­ας μας σκι­α­γρα­φεί­ται α­πό τους Ευ­αγ­γε­λι­στές, τα λει­τουρ­γι­κά βι­βλί­α της Εκ­κλη­σί­ας μας (συ­να­ξά­ρια και τρο­πά­ρια των Θε­ο­μη­το­ρι­κών ε­ορ­τών) και τους λό­γους των Α­γί­ων Πα­τέ­ρων. Αυ­τές εί­ναι οι πη­γές για το κεί­με­νο που α­κο­λου­θεί.

Οι γο­νείς της
Η Θε­ο­τό­κος ή­ταν κό­ρη του πλού­σιου κτη­νο­τρό­φου Ι­ω­α­κείμ και της Άν­νας, που κα­τα­γό­ταν α­πό το βα­σι­λι­κό γέ­νος του Δαυ­ίδ.
   Ε­πει­δή ο Ι­ω­α­κείμ και η Άν­να ή­ταν ά­τε­κνοι (η Άν­να ή­ταν στεί­ρα), πα­ρα­κα­λού­σαν για πολ­λά χρό­νια το Θε­ό να τους χα­ρί­σει έ­να παι­δί, με την υ­πό­σχε­ση ό­τι το παι­δί που θα γεν­νη­θεί, θα το α­φι­ε­ρώ­σουν σ' Αυ­τόν. Πρέ­πει να ση­μει­ω­θεί ό­τι η α­τε­κνί­α την ε­πο­χή ε­κεί­νη ή­ταν ντρο­πή-κα­τά­ρα για έ­να αν­δρό­γυ­νο και ό­λοι τους πε­ρι­φρο­νού­σαν μέ­σα στην κοι­νω­νί­α. Α­κό­μα και οι ι­ε­ρείς δεν δέ­χον­ταν τα δώ­ρα που πρό­σφε­ραν στο να­ό του Θε­ού, λό­γω της α­τε­κνί­ας τους. Εξ αι­τί­ας αυ­τού η μεν Άν­να πή­γε μέ­σα στον κή­πο τους, ο δε Ι­ω­α­κείμ α­νέ­βη­κε στο βου­νό και ε­κεί με δά­κρυ­α πα­ρα­κα­λού­σαν το Θε­ό να τους χα­ρί­σει έ­να παι­δί και να λύ­σει την α­τε­κνί­α τους. Και ο Θε­ός τους προ­μή­νυ­σε με τον αρ­χάγ­γε­λό Του Γα­βρι­ήλ ό­τι θα συλ­λά­βει η πρώ­ην ά­γο­νος και στεί­ρα Άν­να και θα γεν­νή­σει παι­δί ά­γιο.
Πράγ­μα­τι η Άν­να συ­νέ­λα­βε, και γέν­νη­σε τη Βα­σί­λισ­σα του κό­σμου. Η Εκ­κλη­σί­α μας ε­ορ­τά­ζει το γε­γο­νός αυ­τό της συλ­λή­ψε­ως στις 9 Δε­κεμ­βρί­ου: «η σύλ­λη­ψις της Α­γί­ας Άν­νης, μη­τρός της Υ­πε­ρα­γί­ας Θε­ο­τό­κου».

Η Γέν­νη­ση της Θε­ο­τό­κου
Έ­τσι λοι­πόν συ­νε­λή­φθη και γεν­νή­θη­κε η α­γί­α Παρ­θέ­νος Μα­ρί­α· ό­χι βέ­βαι­α χω­ρίς σαρ­κι­κή συ­νά­φεια των γο­νέ­ων της. Γεν­νή­θη­κε σε εν­νέ­α μή­νες και, ναι μεν ή­ταν καρ­πός της υ­πο­σχέ­σε­ως του Θε­ού, αλ­λά έ­γι­νε με σπέρ­μα αν­δρός με τη συ­νεύ­ρε­ση των γο­νέ­ων της. Μό­νο ο Κύ­ριός μας Ι­η­σούς Χρι­στός γεν­νή­θη­κε α­πό την α­γί­α Παρ­θέ­νο Μα­ρί­α με τρό­πο α­νέκ­φρα­στο και α­νερ­μή­νευ­το, ό­πως Ε­κεί­νος Μό­νος γνω­ρί­ζει, χω­ρίς να υ­πάρ­χει το σαρ­κι­κό θέ­λη­μα.
Σύμ­φω­να με την πα­ρά­δο­ση, η Πα­να­γί­α γεν­νή­θη­κε στην Ι­ε­ρου­σα­λήμ. Μά­λι­στα οι πα­τέ­ρες της α­γι­ο­τα­φι­κής α­δελ­φό­τη­τας δεί­χνουν στους προ­σκυ­νη­τές τον τό­πο γέν­νη­σης της Θε­ο­τό­κου, που βρί­σκε­ται κον­τά στην προ­βα­τι­κή κο­λυμ­βή­θρα. Ο­νο­μά­στη­κε Μα­ριάμ (Μα­ρί­α ε­ξελ­λη­νι­σμέ­νο) που ση­μαί­νει Κυ­ρί­α, Ελ­πί­δα.
Η Εκ­κλη­σί­α μας ε­ορ­τά­ζει τη γέν­νη­ση της Θε­ο­τό­κου στις 8 Σε­πτεμ­βρί­ου: «το Γε­νέ­θλιον της Υ­πε­ρα­γί­ας Δε­σποί­νης η­μών Θε­ο­τό­κου και α­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας».  

Η εί­σο­δος της Θε­ο­τό­κου στον Να­ό
Ό­ταν η Μα­ρί­α έ­φθα­σε τον τρί­το χρό­νο της η­λι­κί­ας της, την έ­φε­ραν οι γο­νείς της -σύμ­φω­να με την υ­πό­σχε­σή τους-στο Να­ό, και την πα­ρέ­δω­σαν στους ι­ε­ρείς. Σύμ­φω­να με το έ­θι­μο, τη συ­νό­δευ­σαν λαμ­πα­δο­φο­ρού­σες «παρ­θέ­ναι των Ε­βραί­ων».
Α­φού την πα­ρέ­λα­βε ο ι­ε­ρέ­ας και προ­φή­της Ζα­χα­ρί­ας, πα­τέ­ρας του Ι­ω­άν­νου Προ­δρό­μου,κι­νού­με­νος α­πό τη θεί­α βου­λή, την ο­δή­γη­σε στο ε­σω­τε­ρι­κό και α­γι­ώ­τε­ρο μέ­ρος του Να­ού, στα ά­για των Α­γί­ων. Ε­κεί έ­ζη­σε δώ­δε­κα χρό­νια και α­ξι­ω­νό­ταν κα­θη­με­ρι­νά θεί­ες φα­νε­ρώ­σεις, ε­νώ θεί­ος άγ­γε­λος-ο Αρ­χάγ­γε­λος Γα­βρι­ήλ-της έ­φερ­νε συ­νε­χώς ου­ρά­νια τρο­φή.  Έ­τσι, ζών­τας μέ­σα στο χώ­ρο της α­γι­ό­τη­τας, ε­τοι­μα­ζό­ταν ο «έμ­ψυ­χος να­ός εις κα­τοί­κη­σιν του Κυ­ρί­ου».
Η Εκ­κλη­σί­α μας ε­ορ­τά­ζει το γε­γο­νός με την ε­ορ­τή των Ει­σο­δί­ων στις 21 Νο­εμ­βρί­ου: «μνή­μη της εν τω Να­ώ Ει­σό­δου της Θε­ο­μή­το­ρος»

Ο Ευ­αγ­γε­λι­σμός της Θε­ο­τό­κου
Η Εκ­κλη­σί­α μας ε­ορ­τά­ζει τον Ευ­αγ­γε­λι­σμό στις 25 Μαρ­τί­ου: «ο Ευ­αγ­γε­λι­σμός της Υ­πε­ρα­γί­ας Δε­σποί­νης η­μών Θε­ο­τό­κου και α­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας».
 Όταν η Παναγία έγινε δεκαπέντε ετών, επειδή οι γονείς της είχαν κοιμηθεί, οι ιερείς του ναού της φρόντισαν να την αποκαταστήσουν. Προέκριναν ως καταλληλότερο τον δίκαιο Ιωσήφ. Η Γραφή τον ονομάζει Δίκαιο, που σημαίνει πως είχε όλες τις αρετές. Ακόμη ο Ιωσήφ ήταν χήρος και πατέρας επτά παιδιών από άλλη γυναίκα. Αυτά είναι τα «θετά» αδέλφια του Ιησού και όχι παιδιά της Θεοτόκου, η οποία είναι Αειπάρθενος, παρέμεινε δηλαδή Παρθένος και μετά τη γέννηση του Κυρίου. Έτσι ο αρραβώνας ήταν απαραίτητος, για να καλυφθεί η υπερφυσική γέννηση του Ιησού με την παρουσία του Ιωσήφ.


 Ο Ιωσήφ παρέλαβε τη Μαρία και ήρθε στη Ναζαρέτ. Τον τέταρτο μήνα μετά την έξοδό της απ' το Ναό, ο αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάστηκε μπροστά της και της ανήγγειλε ότι θα γεννήσει το Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό. Και όταν η Μαριάμ αναρωτήθηκε πώς ήταν δυνατό να συλλάβει χωρίς άνδρα, ο αρχάγγελος της απάντησε ότι «το Άγιο Πνεύμα θα έλθει σε σένα και η δύναμη του Υψίστου θα σε επισκιάσει» Τότε η σεμνή κόρη, η Παρθένος Μαρία, του απάντησε ταπεινά. «Ιδού λοιπόν, η δούλη του Κυρίου. Ας γίνει το θέλημα Εκείνου». και καθώς ο Γαβριήλ εξαφανίστηκε από μπροστά της, συντελέστηκε το μεγαλύτερο μυστήριο της ανθρωπότητας. με τρόπο υπερφυσικό, η Παρθένος συνέλαβε στην άχραντη κοιλιά της, τον Υιό και Λόγο του Θεού. Εκείνον πού με την εκούσια θυσία του επάνω στο Σταυρό, έσωσε το ανθρώπινο γένος από τον αιώνιο θάνατο και την καταστροφή στην οποία είχε οδηγηθεί μετά την πτώση των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο και την εμφάνιση της αμαρτίας στον κόσμο.
 Οι αρχές της εορτής του Ευαγγελισμού δεν είναι επακριβώς γνωστές. Το γεγονός ότι η Αγία Ελένη έκτισε στη Ναζαρέτ βασιλική, στην οποία περιλαμβανόταν κατά παράδοση ο οίκος της Θεοτόκου, όπου αυτή δέχθηκε τον Ευαγγελισμό, επέδρασε ίσως στη σύσταση τοπικής εορτής. Οι πρώτες μαρτυρίες περί αυτής ευρίσκονται στον Άγιο Πρόκλο, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, το 430 μ.Χ. και στο Πασχάλιον Χρονικόν (624 μ.Χ.), όπου χαρακτηρίζεται ως συσταθείσα στις 25 Μαρτίου από τους θεοφόρους δασκάλους. Η μεγαλοπρεπής πανήγυρη του Ευαγγελισμού ετελείτο από τους Βυζαντινούς στο ναό των Χαλκοπρατείων, όπου παρίσταντο και οι αυτοκράτορες.
 Η Εκκλησία μας εορτάζει τον Ευαγγελισμό στις 25 Μαρτίου.

 πηγή :paterikiorthodoxia

Πασχαλινά Καλαθάκια με τσόχα !!!!
























Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μου για να τους στείλω τα πατρόν .